Je moet het willen zien.… dat besef ik.

Maar ze zijn er.

Knipoogjes uit de hemel.

Kleine tekenen van dat er meer is.

Ook na de dood.

En heel eerlijk. Ik heb ze nodig. Die knipoogjes zorgen ervoor dat ik ook op hele moeilijke momenten vol kan houden. Dat ik nieuwe of juist extra kracht krijg om mensen te bemoedigen die dwars door de duisternis heen moeten na de dood van een geliefde.

Ik zeg het ook vaak tegen de mensen die we mogen begeleiden:”Het is nu heel donker in jullie leven. Zie ons maar als degenen met een klein lampje die met jullie op gaan lopen richting het einde van de tunnel. En als jullie in de verte weer een heel klein beetje licht zien, dan stappen wij aan de kant om jullie weer los te laten en een volgende familie op te vangen.

Ik voel dat ook echt zo en ik niet alleen, maar mijn hele team wil zo werken. Maar soms, heel soms is het even zo vreselijk donker dat ook wij bijna uit balans raken. (Al doen we natuurlijk enorm ons best om dat niet te laten merken).

Vorige week was zo’n intens donkere week voor een familie, een hele lieve vriend en veel vrienden en vriendinnen die heel plotseling afscheid moesten nemen van een prachtige jonge vrouw van 21 jaar oud.

Voor mij, als moeder van 2 dochters van 24 en 20 jaar, een confrontatie met de grootste nachtmerrie van iedere ouder.

En ik had echt extra kracht, extra geloof, nodig om me hierdoor niet te laten overweldigen en er voor deze ontzettende lieve groep mensen te kunnen zijn.

Het kwam via een jongetje van 10 jaar oud. Hij was het halfbroertje van dit mooie meisje. Haar naam is de Engelse vertaling voor ons woord madeliefje. Iets waar dit ventje zich niet echt bewust van was.

Het was begin maart (een madeliefje bloeit meestal tussen mei en sept/okt.)

Nadat hij het verdrietige nieuws had gehoord rende hij naar het speelveldje vlak bij zijn huis. En daar scheen de zon op het gras en in het gras stonden ze, met een groot aantal tegelijk, madeliefjes. Lieve, kleine, sterke bloemetjes met een vrolijk gekleurd hart.

Hij vertelde het me een paar dagen later met een glimlach op zijn betraande gezicht. Inmiddels wist hij dat de naam van zijn grote zus Madeliefje betekende. En hij besefte dat hij iets heel bijzonders had gezien.

Ik vond het zo’n mooi teken en het gaf mij kracht om door te gaan. Maar gisteren bedacht ik me toch even… misschien wilde hij ze gewoon heel graag even zien. Kinderen hebben tenslotte een grote verbeelding…..

Vandaag liep ik bij mijn ouders over het pad naar mijn auto en in het gras stonden ze ….3 madeliefjes. Parmantig in het natte, nog donkere gras. Een week of 6 te vroeg voor het seizoen.

Ik glimlachte en besefte me dat ik nooit meer een madeliefje zal kunnen zien, zonder aan dit meisje, deze jonge vrouw en haar lieve familie te blijven denken.

Maar ik besefte me ook dat ze bestaan en ik ze heel hard nodig heb…. Mijn knipoogjes uit de hemel