Janine Beijer

Mijn naam is Janine Beijer en, zoals waarschijnlijk al was opgevallen aan de naam, de dochter van Geurt en Simone Beijer bij wie ik nog woon samen met mijn zus Ilse. In het dagelijks leven volg ik de opleiding tot leraar Nederlands. Naast mijn werk bij Beijer Uitvaartzorg werk ik met regelmaat in de dorpskroeg van het mooie Renswoude. Voor de ontspanning ben ik te vinden in de sportschool.

Vaak denken mensen dat het “als dochter van” vanzelfsprekend is om een bijbaantje te krijgen in het bedrijf, leuk voor erbij, makkelijk verdiend. Maar toen mijn moeder vertelde dat ze een eigen bedrijf in de uitvaartzorg ging beginnen wist ik niet wat mij overkwam. Het enige waar ik in mijn leven afscheid van had moeten nemen waren mijn twee konijnen en een stuk of tien goudvissen. De dood was iets onbekends en had daardoor iets spannends, misschien zelfs iets beangstigends. Maar toen ik erachter kwam dat dit werk niet tijdelijk was voor Simone groeide de nieuwsgierigheid. Ik ben dan ook nooit gevraagd om er te komen werken, ik heb dit zelf aangeboden.

Inmiddels zes jaar later, waarin ik zelf ook met serieuzere verliezen te maken heb gehad, is de dood niet meer beangstigend. Zonder de dood zou het leven geen waarde hebben en zou het vanzelfsprekend zijn. Door te werken bij Beijer Uitvaartzorg ben ik anders gaan kijken naar het leven en ben ik veel bewuster bezig met genieten.
Eerder liep ik mee met condoleances en uitvaarten als gastvrouw. Inmiddels bevind ik mij vaker tussen de secretaresses (waar ik mijn plekje wel gevonden heb). Maar voor iedere andere taak ben ik altijd inzetbaar wanneer nodig.

Het leven is lang niet altijd rozengeur en maneschijn. Toch vinden wij mensen het moeilijk om deze kant van onszelf te laten zien, om hulp te vragen. Wanneer rouw om de hoek komt kijken, kunnen we het niet meer alleen. Dan zijn wij er, mensen leunen op ons en dat vertrouwen geeft heel veel voldoening. Of dat in mijn geval nu een zakdoekje aangeven is, een kopje koffie zetten en even luisteren naar de mensen of een rouwkaart ontwerpen, je helpt mensen door een moeilijke periode heen. De passie zit schijnbaar toch in het bloed.

En heel eerlijk, wanneer ik een rouwkaart van een mevrouw van 93 jaar ontwerp, met een stralende lach op de voorkant van de kaart en de binnenkant gevuld met namen van kinderen, tientallen kleinkinderen en zelfs een aantal achterkleinkinderen kan ik alleen maar dromen dat ik mijn rouwkaart later zo vol zal staan.

Ik mag in mijn handjes knijpen met mijn collega’s. De sfeer is goed en we weten wat we aan elkaar hebben. hoe mooi het ook is om een uitvaart te regelen van iemand met een voltooid leven, dit gebeurt lang niet altijd. Er zijn gevallen bij die confronterend zijn en soms emotioneel veel van ons vragen. Binnen het bedrijf kijken we naar elkaar om, appen we elkaar als het zwaar geweest is, laten we soms een traan en trekken we elkaar er doorheen. Dat was vanaf moment één tot het moment waar we nu staan. Het is bijzonder dat een bedrijf dat in zes jaar tijd flink gegroeid is toch nog dezelfde essentie vasthoudt.