Vandaag is de laatste dag van onze vakantie.

We hadden het voorrecht dat onze dochters ook mee zijn. Wat is dat leuk, als ze al volwassen zijn om toch nog een vakantie samen door te brengen. Al hebben we onze schoonzoon wel gemist. Want inmiddels hoort hij er helemaal bij.

Dit is de derde keer dat we op Bonaire zijn. Een eiland wat een heel speciaal plekje in mijn hart heeft.

Een aantal jaren geleden leerde ik hier bij het Gotomeer wat stilte is. Wat rust is. Ik weet nog goed dat de tranen mij over de wangen liepen, omdat ik nog nooit ergens zo’n rust had ervaren.

Daarnaast is het hier gezellig en gastvrij en is de mentaliteit hier heel anders, maar niet perse slecht.

Hollanders, jullie zijn te te te druk, zei een mevrouw hier ooit tegen mij.

En ze heeft gelijk. Vaak zijn wij zo druk dat we vergeten te genieten van het nu.

Als ik op Bonaire ben is het alsof ik op pauze heb gedrukt. Zelfs mijn hoofd, wat meestal vol plannen en ideeën zit, staat min of meer uit.

Ik merk dat ik hier ook echt probeer foto’s in mijn hoofd te maken. Bewust een plaatje vast te houden en de sfeer, de zon, de wind, de Caribische muziek in me op te nemen als een soort van spons.

Gisteren zei iemand, als jullie 80 zijn….

Mijn man Geurt telde snel en zei… dat is voor mij nog ruim 26 jaar…. Waarop onze oudste zei: dat is maar twee jaar meer dan ik nu oud ben…..

We keken elkaar aan en Geurt zei zacht: Het gaat echt snel.

Ja, zei ik, in mijn hoofd wetend dat lang niet iedereen 80 mag worden.

Dan moeten we zeker blijven genieten, zei Geurt en hief zijn glas. Proost….

Morgen druk ik weer op play…. en na de Pasen ga ik weer aan het werk. Maar ik hoop dat ik dit gevoel kan vasthouden en niet weer op standje fast forward, op vooruitspoelen, ga.

Want het leven gaat snel genoeg en iedere herinnering is er 1. Niet zozeer om er straks op terug te kijken, maar vooral om nu van te genieten.