Eigenlijk zegt de eerste foto alles over wat wij doen in ons werk. Na een verlies van een dierbare sta je echt in de donkere vallei en ligt er een grote berg voor je, waar je niet omheen kan maar overheen moet.

Wij komen op dat moment en helpen je de eerste stappen de berg op zetten, maar daarmee is het niet klaar. Dan komt het steile stuk pas, het klimmen, het aan richels hangen en denken dat je het niet gaat redden. Het stilstaan en niet weten hoe het verder niet.

Maar langzaam maar zeker kom je toch steeds wat hoger en uiteindelijk, ieder op zijn of haar tijd, komt er een moment dat je voorzichtig weer van het uitzicht kan genieten. Nee, de klim is niet klaar. Die gaat verder, maar je voelt de zon weer schijnen en wordt je bewust dat het leven ook weer mooie dingen kan brengen….

En soms…. Soms mogen wij daar getuige van zijn. Dan valt er een geboortekaartje in de bus dat alles zegt…..