Niet lang geleden belde een van de kraamverpleegkundigen van een ziekenhuis hier in de buurt. we kennen elkaar inmiddels een beetje. Ik weet dat als zij bellen dat dit eigenlijk altijd met verdrietig nieuws is. Ook dit keer was dit het geval.

Ik ging op pad en kwam op de verloskamer bij 2 ontzettend lieve, dappere jonge ouders van een prachtige, maar helaas stilgeboren, zoontje.

Ik deed wat ik altijd doe. Ik condoleerde ze, maar feliciteerde ze ook met hun ouderschap. Want hoe gek het ook klinkt ik weet uit ervaring dat je ook heel trots bent.

Het jongetje was perfect, bijna… want helaas huilde hij niet, trappelde hij niet, leefde hij niet.

Samen met de ouders namen we allerlei kleine stappen op weg naar het definitieve afscheid. De kleine werd gebalsemd en hoefde dus niet extra gekoeld te worden. iets wat ik zo mooi vind, dat dit kan.

En ze besloten dat ze gebruik wilden maken van een van onze 24-uurs kamers.

Vaak gaan kindjes mee naar huis, maar ik snapte deze ouders volkomen toen ze zeiden: nu blijft het thuis ’de babykamer’ en niet zijn kamertje wat straks leeg is.

En hoe mooi dat onze 24-uurs kamer, letterlijk en figuurlijk hun kamer werd. Ze waren zoveel mogelijk met zijn drietjes en ontvingen bezoek.

Ook ik keek bijna iedere dag even bij ze om het hoekje, even bij ’mijn kleine vriendje’ en zijn ouders.

We leefden samen naar het afscheid toe en uiteindelijk zeiden ze tegen me. Simoon, bedankt we voelden ons hier zo VEILIG….het begon al toen jij ons ook feliciteerde. Dat doet bijna niemand… we voelden ons begrepen en… veilig.

Ik moest mijn tranen wegslikken…

Dit is waar mijn werk om gaat… het gaat verder dan werk… het gaat om dat bieden wat er nodig is… in dit geval veiligheid.

De kleine man ging van de veiligheid van zijn moeders buik samen met zijn ouders naar de veiligheid van hun armen en de veiligheid van ons uitvaarthuis.

Het maakte me stil… en naast blij dat ze dit zo ervaarden, verdrietig dat het helaas zo moest zijn.