Opa Jan is er voor alle kinderen

𝐎𝐩𝐚 𝐉𝐚𝐧 𝐢𝐬 𝐞𝐫 𝐯𝐨𝐨𝐫 𝐚𝐥𝐥𝐞 𝐤𝐢𝐧𝐝𝐞𝐫𝐞𝐧
Iedereen binnen het bedrijf noemt hem Opa Jan. Hij staat zelfs zo op het rooster en in de groepsapp. Als je één van de collega’s vraagt met wie ze op pad moeten, is het antwoord vaak: “Met opa.” Opa Jan is mijn vader en eigenlijk sinds zijn pensioen één van de vaste uitvaartassistenten. Uitvaartassistenten zijn echt zo belangrijk in ons vak. Zij lopen de gaten dicht en zijn ons als uitvaartleidsters steeds een stapje voor, zodat, als wij bijvoorbeeld bij een graf aankomen met de familie, het geluid klaarstaat en de bloemen op hun plaats zijn gelegd.

Opa Jan doet dat dus ook. Maar op de één of andere manier is hij een magneet voor kleine kinderen en pubers. Hij vraagt meestal of iemand hem wil helpen en voor je het weet, gaan de kinderen mee om iets te dragen en zijn ze trots dat ze Opa Jan helpen en dat is precies wat hij wil. Want ooit was hij zelf een kind. Een kind dat op 14-jarige leeftijd zijn vader heel plotseling verloor en daardoor van de één op de andere dag kostwinner werd voor zijn moeder en drie zusjes. In die tijd mochten kleine kinderen niet mee naar een uitvaart. Hijzelf wel en het zusje dat een jaar jonger was ook. Maar na de uitvaart is er nooit meer over zijn vader gepraat. Door niemand. Het gebeurde met de beste bedoelingen, want zo ging het in die tijd. Het grote verdriet werd verstild en weggestopt. Want door er niet over te praten, zouden de kinderen het vast ook niet voelen en niet rouwen. Dan zou het sneller overgaan. Maar hij leerde mij dat dit helaas niet zo is.

Ik weet dat hij dat nooit helemaal heeft losgelaten, maar het heeft hem gevormd. Het heeft hem gevoelig gemaakt voor dat kleine, kwetsbare stukje dat een kind bij een afscheid voelt.

Daarom is Opa Jan altijd aanwezig voor de kinderen. Omdat hij weet hoe het is om er wel bij te zijn en hoe het is om er niet bij te mogen zijn. Hij weet hoe belangrijk het is om een hand vast te houden, een uitleg te geven die zacht is of een stilte te delen die zegt: wat je ook voelt, het mag er zijn.

En zo verandert iets dat ooit stil moest blijven in iets dat nu gehoord wordt. Opa Jan zorgt ervoor dat kinderen gezien worden, dat ze mogen rouwen en tegelijkertijd ook gewoon kind mogen zijn. Hij haalt, zonder dat hij het zelf doorheeft, vaak de scherpe randjes er voor ze af, zodat ze op hun gemak zijn tijdens het afscheid.

Ik ben zo trots op hem. Op dat kleine stukje revolutie in de rouw. Vriendelijk, rustig, op de achtergrond, maar zo ontzettend belangrijk in het werk dat wij mogen doen.