Ik ben zelf iemand die mijn gevoel goed onder woorden kan brengen. Misschien is dat zelfs wel mijn kracht. Al heb ik het, als het op mijn gevoel, mijn angsten, mijn fouten en mijn emoties aankomt, wel moeten leren. En nog lukt het me niet altijd.

Laatst waren we met ons gezin op vakantie en we stonden op een uitkijkpunt boven het Kotomeer. En terwijl we daar stonden werd ik overvallen door emoties.

Waarom?

Voor de allereerste keer in mijn 44-jarige leven stond ik op een plek waar je letterlijk NIETS hoorde. Niets…..geen vogel, geen wind, helemaal niets en ook mijn innerlijke stem die altijd denkt, regelt en plant werd stil…. Ik werd overvallen door een gevoel wat ik niet kan omschrijven en vanachter mijn zonnebril liepen de tranen over mijn wangen…in stilte…. Mijn man en meiden zagen het en raakten ook ontroerd door mij. Ik kon het gevoel geen woorden geven…maar toch begrepen ze me.

Ik denk omdat tranen soms zelf spreken ..

Deze week bracht ik in hele kleine kring een echtgenote, moeder en oma weg. Precies zoals zij het wilde. In een kring van liefde zaten ze om haar heen. Naast wat muziek waren er verder bijna geen woorden. En toch…… De meest introverte personen uit haar gezin, raakte me het diepst. Ze gebruikten hun stemmen niet, ze huilden in stilte, maar toch verstond ik ze. Hun tranen, vertelden hun geschiedenis met haar, hun verhaal, hun liefdesverhaal….de liefde naar een echtgenote, moeder en oma, die hun tranen waard was en van wie ze zielsveel hielden en altijd zullen blijven houden.

Wat is mijn vak leerzaam, ik leerde deze week nog meer de taal van tranen verstaan.