Hoe muziek het hart raakt…
Ik ben gek op muziek. Het gebeurt bijna niet dat ik in de auto geen radio of spotify aan heb. Ik luister naar veel verschillende soorten muziek, maar meestal wel het type feel good. En ik luister vaak en veel naar praise-/gospelmuziek. Simpelweg omdat ik mijn gevoel hierin kwijt kan. En soms ook lekker mee kan huilen, wanneer ik het nodig heb.
Klassieke muziek raakte me eigenlijk nooit echt. Ik vond het verbazend dat mensen daar lang naar kunnen luisteren. Maar dat ligt meer aan mij, dan aan de muziek denk ik. Voor mij is muziek vaak ondersteunend aan de tekst die er dan gezongen wordt. En dat kan me raken. Muziek op zich meestal niet zo.
In mijn werk heeft muziek geen feelgood functie. Dan is muziek wel bedoeld om een gevoel uit te drukken, maar dan geven vaak de woorden van een lied weer wat een gemis er gevoeld wordt, of hoeveel liefde er is geweest.
Afgelopen week veranderde dat voor mij. Ik mocht de uitvaart verzorgen van een muzikant in hart en nieren. Een man die zijn hele leven lang klarinet had gespeeld. Al jaren bij een harmonievereniging zat en ook nog in een andere band speelde. Een lieve, rustige man die ik mocht ontmoeten voor hij stierf. We bespraken samen met zijn vrouw zijn uitvaart en wat vast en zeker stond was dat er enkele leden van de harmonie zouden spelen tijdens zijn uitvaart.
En toen deze lieve meneer overleden was, meldde de harmonie zich. Enkele leden, zei hij tegen mij. Maar die enkele leden waren er meer dan vijftig. Op een enkeling na hadden ze allemaal vrij genomen om te komen spelen tijdens de afscheidsbijeenkomst van deze bijzondere man. En in die dienst gebeurde er iets bijzonders. Niet alleen met mij, maar met veel mensen in de zaal. De leden van de harmonie bespeelden hun instrumenten. Sommigen huilend, anderen tranen wegslikkend en allemaal vol emotie. Vol herinneringen aan een man, die al zo lang sommigen zich konden herinneren lid was van de vereniging.
En die muziek….die muziek kwam rechtstreeks mijn hart binnen. Het was alsof de instrumenten zelf woorden gaven aan dit stuk. En waar de muziek aanzwol en steviger werd, leek het alsof je de verscheurdheid van het verdriet niet alleen voor je zag, maar ook letterlijk hoorde. Ik kreeg kippenvel en tranen in mijn ogen en toen ik de zaal in keek zag ik dat veel meer mensen dat hadden. Dat het gevoel van deze muzikanten rechtstreeks bij ons binnenkwam, zonder dat er ook maar een woord werd gesproken. Hun emotie werd vertolkt door hun instrumenten.
De man die overleden was, was een man van weinig woorden… en ik snapte het… hij had ze ook niet nodig. Hij had zijn instrument. Als mensen mij na een dienst een compliment geven, zeg ik vaak, dank u wel, maar ik ben maar een instrument en dan wijs ik naar boven en zeg ik: als Hij door mij heen blaast, dan komt er muziek uit, anders alleen valse tonen. En sinds deze week ben ik me meer en meer bewust van die uitspraak. Ik ben niet muzikaal, maar ik doe mijn werk met hart en ziel. Soms door stil te zijn en te luisteren en ook vaak door woorden te geven, aan dat wat een ander moeilijk onder woorden kan brengen.
Sinds deze week besef ik dat wat ik mag brengen niet alleen van mij komt, maar van de \”muzikant\” die mij wil gebruiken. En dat maakt me stil, verwonderd en…….dankbaar. Want ik weet nu dat de emotie van de muzikant, door het instrument heen, rechtstreeks het hart kan raken.
