Hij was net 4 jaar oud… mijn nieuwe beste vriendje. Zijn ouders hadden me gevraagd of het een goed idee was om hem mee te nemen naar de begrafenis. Jazeker. Was mijn antwoord. Want kinderen hebben het afscheid ook nodig en met de juiste begeleiding maken we er naast iets verdrietigs ook een mooie herinnering van.
Dus op de dag dat zijn opa werd begraven, mocht hij voor de allereerste keer in zijn leven mee naar de kerk. Spannend natuurlijk, maar ook zo mooi hoe hij mij en mijn collega Ellie direct zijn vertrouwen gaf.
Hij kwam naast me staan bij de ingang en deelde met mij de liturgieën aan iedereen uit. En toen de dienst bijna begon en ik de mensen welkom ging heten, pakte hij mijn hand en ging mee naar voren.
Hij kon de mensen niet goed zien, dus in een impuls tilde ik hem op en heette ik de mensen namens mij en de kleine man van harte welkom.
‘Zie je hoeveel mensen er zijn?’ vroeg ik hem hardop. ‘Zwaai maar’. En dat deed hij enthousiast. Ik zei glimlachend tegen hem: ‘let op, ik denk dat de mensen wel even terugzwaaien’. Waarop iedereen dat ook deed.
Niet echt volgens de protocollen, ik weet het. Maar op de een of andere manier verdwijnen die bij mij, zodra er kinderen bij zijn….
Hij vond t wel fijn dat hij iedereen had gezien en besloot de rest van de dienst bij ons te komen spelen in een zaaltje naast de kerk.
Ranja, koekjes en speelgoed. Hij vond het heel gezellig bij ons.
Met zijn grote spierballen hielp hij de tafels voor de koffie klaarzetten en …. hij vertelde me van zijn nieuwe voorleesboekje over het slakkenhuisje. Ik kon het niet laten, met een trotse glimlach vertelde ik dat ik dat boekje had gemaakt. ‘Echt? Wauw, zei hij met een grote glimlach en kroop daarmee zo in mijn hart….
Toen hij na de dienst met Ellie mee mocht in de rouwauto naar de begraafplaats en vanaf opa’s huis ook mee voor de auto mocht lopen, was hij daar heel trots op.
De chauffeur was een lieve, wat oudere, statige man. Onze kleine vriend vond dat zijn kleine benen moe waren en ging weer bij de chauffeur in de auto zitten.
Kletsend kwamen ze aan op de begraafplaats waar ik ook weer stond te wachten.
Een tijdje voor zijn sterven was de opa van de kleine vriend toegesproken door de burgemeester. Ook een man in pak net als de chauffeur.
Het kereltje stapte uit de grote auto, legde zijn hand in de mijne en we liepen de begraafplaats op om zijn opa te begraven.
Even was hij heel verdrietig en terwijl zijn ouders afscheid namen, nam ik hem alvast mee terug naar de ingang van de begraafplaats.
Hij zag dat de rouwauto weg reed, keek me
aan en zei: ‘ ik wil best nog een keertje mee met de burgemeester in de mooie auto.’ 
Ik moest stiekem lachen… want wat werkt een kinderbrein fantastisch.
De begrafenis van opa zal hij nooit vergeten… en heel eerlijk…. Ik ook niet, net zo min als ik dit kleine, mooie mannetje ooit zal vergeten.
