De stap is genomen. Ik ga officieel uitvaartbegeleider worden.
Waarom? Omdat ik simpelweg niet anders wil!

Inmiddels al bijna 8 jaar geleden werd ik gevraagd om te spreken tijdens de uitvaart van de moeder van een hele dierbare vriend van ons. Zij was een hele speciale vrouw, waar ik een bijzondere band mee had gekregen. Ik vond het moeilijk, maar ook heel mooi en na de uitvaart wist ik dat dit werk heel speciaal was en ik het fijn vond om mensen te mogen bemoedigen. Toen werd er een zaadje in mijn hart geplant.

Nu ben ik al bijna 6 jaar trouwambtenaar en door dat werk mocht ik veel bijzondere mensen leren kennen.
In die tijd heb ik 2 keer een overlijden meegemaakt van een bruidegom die ik daarvoor mocht trouwen.
Geoffrey was de bruidegom van mijn allereerste huwelijk.
Wat een bijzonder gesprek mocht ik met hem voeren en wat had hij het ondanks het geluk in zijn leven zwaar.
Vijf maanden na zijn huwelijksdag wilde Geoffrey niet meer verder en stopte zijn leven.
Later bleek dat zijn wens was dat ik zou spreken op zijn begrafenis. Spannend, maar ik deed het met liefde.
Ook omdat ik Patrick zo mocht en kon bemoedigen. Want wat wilde ik dat graag.
En in 2011 werd er op die manier het zaadje wat jaren eerder in mijn hart was geplant een klein plantje.
Wat een mooi werk om er voor anderen te mogen zijn en troost te mogen bieden….. Zou ik dit misschien helemaal kunnen gaan doen?

In juli 2014 mocht ik een heel bijzonder huwelijk voltrekken. Dat van Penny en Leo. Leo had een zeer ernstig wielrenongeluk gehad en was vanaf zijn nek verlamd. Hij wilde trouwen met Penny die al 21 jaar de liefde van zijn leven was.
En in het AZU mocht ik hun huwelijk voltrekken in aanwezigheid van hun kinderen, kleinkinderen, broers, zussen en vrienden.
Ik denk dat dit het bijzonderste huwelijk is wat ik heb meegemaakt. Ook omdat ik zag wat een bijzondere man hij was.
Drie weken later overleed Leo.
En de familie vroeg mij hen bij te staan. Mijn eerste officiële uitvaart waarbij ik de familie van begin tot eind mocht begeleiden.
En wat ben ik hen dankbaar voor het vertrouwen in mij, maar ook omdat ik door hen zag dat ik echt heel graag dit werk wilde gaan doen.
Zij hebben er met hun reacties voor gezorgd dat ik het aandurfde niet alleen te dromen over dit werk, maar ook daadwerkelijk stappen te gaan zetten.

En nu ruim een jaar later is het zover. Ik ben uitvaartbegeleider. Het zaadje dat ooit geplant is, is een plant geworden en ik kan niet wachten tot ik vrucht mag gaan dragen en mensen mag gaan bijstaan die in een hele moeilijke periode van hun leven hulp nodig hebben om het afscheid van hun dierbare, hoe moeilijk ook, bijzonder te laten zijn.

Simone Beijer (oktober 2015)