Het overviel me deze week. Het gevoel dat de maatschappij onze tijd zo opslokt, dat we al snel na een overlijden van een bekende, toch weer doorgaan met ons eigen leven. En er ineens weken voorbij zijn voor we soms weer denken aan degenen die achtergebleven zijn, en dagelijks met dat verdriet moeten dealen. Niet alleen omdat we druk zijn, maar soms ook omdat we ons machteloos voelen en niet weten hoe we hun rouw moeten stoppen.

Ik heb nieuws voor je…. We hoeven het niet te stoppen. Rouw is nodig. Door te rouwen verwerken we. Kunnen we herstellen en kunnen wonden langzaan helen. Langzaam, door de tijd heen wordt de wond minder diep, maar het litteken blijft. En wat kunnen we daar nu aan doen? Ervoor weglopen helpt niet. Allerlei goedbedoelde uitspraken ook niet. Ze met rust laten? Nee, dat zeker niet.We kunnen accepteren dat er rouw is. Het benoemen en vooral er zijn. Niet alleen de eerste dagen. Maar zeker daarna en…zo lang als het nodig is…

Daarom schreef ik het onderstaande gedichtje.
Aan wie wil jij laten weten, dat je er (nog steeds) voor ze bent?
Tag ze hieronder, laat dit gedichtje even speciaal voor hen zijn.
Ik kan de leegte niet vullen,
of de eenzaamheid laten verdwijnen.
Ik kan tijdens een donderbui,
de zon niet zomaar laten schijnen.
Ik kan je verdriet niet laten stoppen,
door je degene die je mist terug te geven.
En ik kan helaas je hart niet helen,
zo werkt het niet in dit leven.
Maar ik ben niet machteloos.
Want ik zie je verdriet en je pijn
en ik wil je juist nu even laten weten
dat ik er voor je wil zijn.
Ik weet dat het hiermee niet over gaat,
maar toch wil ik je blijven steunen.
Zodat als t even niet meer gaat,
jij weet op wie je kan leunen.

Simone Beijer