Volgende maand is het maar liefst 16 jaar geleden dat ik na een zwangerschap van ruim 5,5 maanden beviel van ons zoontje. We noemden hem Stan. Stan was kort daarvoor overleden in mijn buik. Daar waar hij het leven kreeg, verliet het hem ook weer. Het was een moeilijke maar ook bijzondere tijd. Een gebeurtenis die me heeft veranderd. En hoe gek het ook klinkt, ik ben dankbaar voor de manier waarop ik me juist daarna mocht ontwikkelen. Dat er met het begraven van ons zoontje eigenlijk ook een zaadje in mij werd geplant. Een zaadje van verlangen om er voor andere mensen te mogen zijn en hen te steunen in hun verdriet. Omuitvaartondernemer te worden. Dat zaadje groeide uit tot een plant. En vorig jaar maakte ik de stap en werd ik zelfstandig uitvaartondernemer. En… dat zaadje van toen… dat verdriet… dat heeft me gevormd en daarom kan ik nu vrucht dragen en er juist voor anderen zijn.
Vorige maand kwam het moment waar ik toch wel tegenop zag. Het moment waarop het telefoontje kwam dat een mooi stel dat met ongeveer evenveel weken een levenloos geboren kindje had gekregen. Dit keer mocht ik de uitvaart regelen. Kon ik er zijn voor hen zoals er toen ook iemand voor mij was. Het was beter dat de ouders het kindje niet meer zouden zien. Ook ik heb ons zoontje alleen na de bevalling gezien en daarna niet meer. En soms vroeg ik me af…hoe zouden ze met hem om zijn gegaan…? Hoe lag hij in het kistje wat we begraven hebben?
Iemand heeft dat toen gedaan en ook dit mensje moest verzorgt worden….dus deed ik het mutsje goed. Dekte het extra onder, zodat het niet \”te koud\” zou zijn. Legde het knuffeltje wat dichterbij. En zat ik even met het gesloten mandje in mijn armen….
Waarom? Misschien alleen maar om even wat liefde te geven. Liefde dat het kindje niet meer kon voelen…maar toch… Het stelde me ook gerust. Ook met ons zoontje is met zorg om gegaan. Toen was er iemand die deed wat ik nu deed. Die mij steunde, zoals ik nu mag steunen. Ja, ik vond het zwaar. Maar was opnieuw verwonderd dat je iets moeilijks kunt meemaken en dat het uiteindelijk gebruikt kan worden om iets goeds voor een ander mee te doen. Het bevestigde voor mij dat ik het juiste beroep heb gekozen… Nee, het is geen leuk werk. Maar wel heel bijzonder.
Hannneke Heikamp van Blauwe regen maakte voor bij het graf van het meisje een prachtig bloemstuk. ook hierin lag liefde…aan alles te zien, maar vooral aan het mooie detail in het stuk….de parel in Gods hand. En dat zegt voor mij alles…
