Het gebeurt vaker dat ik een uitvaart mag doen van een chauffeur in hart en nieren. Ook deze week was dit het geval.
Deze ontzettend lieve meneer was zijn hele leven verknocht aan vrachtauto’s, aan zijn werk en aan de truckersvereniging waar hij enorm lang voorzitter van is geweest.
En natuurlijk verdiende hij een afscheid waarbij dit niet vergeten mocht worden. Dus was zijn laatste rit op de vrachtauto van een vriend en stonden er veel mensen en een aantal vrachtwagens in de erehaag waardoor hij aankwam bij de aula.
In de dienst werd zijn eigen boekwerk voorgelezen en deelde hij, door de stem van een goede vriendin, nog wat mooie verhalen met ons, zoals hij altijd mooi kon vertellen over zijn passie.
Ook zijn geloof kwam aan bod en de dominee vertelde over de onvoorwaardelijke liefde die deze man kende. En die liefde en rust gaf hij ook door aan zijn gezin en zeker aan zijn kleinkinderen die ook een rol hadden in de dienst.
Ik sluit bij het graf altijd af met iets wat ik probeer te laten passen bij zijn of haar leven en passie. Deze keer ook.
Maar in herhaling vallen wil ik ook niet, dus de hele week vroeg ik me af wat ik zou vertellen.
De dag voor de uitvaart herinnerde ik mij dat ik een aantal maanden geleden een lange stoet vrachtauto’s had gezien en dat iets mij daar was opgevallen. Ik besloot dat met de mensen aan het graf te delen.
Ik vertelde: “een aantal maanden geleden zag ik onderweg naar huis op de rondweg een lange rij vrachtauto’s mij tegemoet komen. Het was duidelijk een toertocht of iets dergelijks.
Wat ik zo bijzonder vond, was dat de voorste auto van de stoet, degene die lang aan de leiding reed, op de rotonde zijn auto zo zette dat het overig verkeer moest wachten en de vrachtauto’s die bij hem hoorden achter elkaar aan er langs konden. Zo bleef de stoet bij elkaar.
Hij maakte plaats om de rest erdoor te laten. En iedere chauffeur die voorbij kwam groette hem even en reed door.
Ik denk dat het net zo is met deze lieve man, waar we nu afscheid van nemen.
Jarenlang heeft hij de leiding gehad, voorop gereden. En nu, nu we hier bij het graf weggaan, zet hij als het ware zijn truck op de rotonde om vrij baan te maken voor jullie. Hij kan niet meer, het is tijd om het stokje over te geven….
En terwijl jullie zo langs het graf lopen, stel je dan voor dat je langs hem op rijdt, dat je nog 1 keer je hand opsteekt, even naar hem licht of toetert. Dat je terwijl je je route vervolgt nog even in je spiegel kijkt, hem nog 1 keer ziet zwaaien en over de bak hoort: goede reis, vriend. Onthoud ALLES KOMT GOED.”
Dit was namelijk zijn lijfspreuk.

Terwijl ik dit verhaal vertelde zag ik wat mannen elkaar aankijken, ook naar wat anderen seinen, die iets verder weg stonden..
Er stonden tranen in hun ogen en er werd geknikt. Maar precies waarom wist ik niet.

Bij het weggaan kwamen een aantal chauffeurs naar me toe. En ze zeiden: dat wat jij vertelde, dat was deze man zijn laatste rit. We hadden hem als verrassing opgehaald. Hij zat achter het stuur van de 2e auto in de rij. De eerste auto hield op de rotonde het verkeer tegen, maar maakte ook letterlijk plaats voor hem. Zodat hij vrij baan had en nog 1 keer gas kon geven.
En zijn dochter zat in die auto die ruimte voor hem maakte. En nu, vandaag nu we afscheid nemen vertel jij dat hij nu als het ware plaatsmaakt voor ons……
Ze waren ontroerd. Maar ik ook. Ik had kippenvel en was ontdaan. Dit wist ik echt niet.
Is het toeval geweest dat ik net dat moment, enkele maanden eerder met eigen ogen zag?
Of dat ik na een paar dagen echt niet weten wat ik moet zeggen, de dag ervoor me dit moment herinner en er besluit ook wat over te zeggen?
Ik zeg altijd: “ik geloof niet in toeval. Dat is wat God je toe laat vallen….”
En dit….. dit is allemaal te toevallig…
Hij regelde zijn uitvaart van A tot Z, zei ik nog in zijn afscheidsdienst. En ik kan niet anders dan geloven dat ook dit erbij hoorde.

Toen ik de begraafplaats verliet kon ik niet anders dan nog even naar zijn graf kijken. Als het ware even door de achteruitkijkspiegel….
en ik fluisterde: goede reis, vriend. Bedankt dat ik dit voor je mocht doen