Op zijn kist liggen zijn voetbalshirts voor uit en thuis. De ontreddering is voelbaar in de stiltes, in de speeches en in de mooie muziek.

Ik voel dat er iets moet gebeuren. Dat er behoefte is aan iets doen. Aan iets uiten…. Aan het tastbaar maken van de emotie die er is.

Dus begin ik te vertellen:

Als een speler van een succesvol voetbalteam besluit te stoppen met spelen. Dan is er altijd nog 1 wedstrijd in het thuisstadion.

Het publiek heeft de tribunes gevuld en juicht het team toe tijdens de wedstrijd. De speler die het team na deze wedstrijd verlaat speelt de sterren van de hemel. Maar een paar minuten voor tijd klinkt er een fluitsignaal. De scheidsrechter stopt de wedstrijd voor een wissel. De publiekswissel. De speler die stopt verlaat voor de laatste keer het strijdtoneel. Vanaf de tribune begint iemand te klappen en binnen een paar tellen staat het publiek op voor een laatste, verdiend applaus. Een dank aan de speler van wie ze zo zijn gaan houden. Zullen we jullie vriend, jullie geliefde zijn publiekswissel geven?

De hele zaal staat op en het applaus vangt aan. Luid en duidelijk. Stevig en tegelijkertijd zo emotioneel. Samen geven ze uiting aan al hun onmacht en verdriet, door simpelweg te klappen. Te applaudisseren. Het laatste applaus voor hun vriend. Want hier stopt het voor hem, maar de wedstrijd gaat door. Het leven gaat verder. Voor altijd anders. Met hun vriend niet meer op het veld, maar wel voor altijd in hun hart.

Een dag later ben ik nog onder de indruk.