Ken je dat gevoel….?
Dat gevoel dat de tijd tussen je vingers door glipt. Dat een jaar supersnel voorbij gaat en het nog maar zo kort geleden was, dat je zelf ging trouwen of de kinderen klein had?
Ik had dat de laatste tijd regelmatig. Ik hoop volgende maand 48 te worden en mijn vriendinnen zijn inmiddels allemaal de 50 gepasseerd. Pfffhhhh 50…. Dat vond ik vroeger echt heeeeeeel oud 
Ik heb dan soms dat beangstigende gevoel van… voor ik t weet is alles voorbij…maar ik kan de tijd niet stoppen.
En met alleen maar hard werken gaat de tijd niet minder snel, integendeel….
Maar vorige week kreeg ik onverwachts een wijze les.
We zaten met wat vrienden op een terras in ons dorp en daar kwam een dame van ruim in de 80 voorbij. We kennen haar goed. Ze is al jaren weduwe.
Mijn vriendin en ik nodigden haar uit om even bij ons te komen zitten en wat te drinken.
Ze twijfelde even, maar toen we er een stoel bij pakten ging ze lekker zitten en genoot ze van een wijntje. En wij genoten van de mooie verhalen over vroeger die ze ons spontaan vertelde.
Mijn vriendin keek haar op een gegeven moment aan en zei een beetje melancholiek: Zo jammer, dat het allemaal voorbij is.
Maar de oudere dame ging wat rechter in haar stoel zitten en zei nuchter: Ja het is voorbij, maar wat was het leuk!!
Stel je voor dat t niet leuk was geweest. …. 
Mijn vriendin en de lieve oudere dame kletsten gezellig door. Maar het was alsof mijn hersenen op dat moment een video-opname maakten, die de afgelopen week meerdere malen opnieuw werd afgespeeld.
Want zonder het te weten gaf deze dame mij een hele wijze les. Ik ‘zeurde’ namelijk de laatste tijd dat het allemaal zo snel gaat.
Maar de tijd tegenhouden kan ik niet.
Ik kan ervoor kiezen om te kijken naar dat wat is geweest met verdriet en pijn omdat het allemaal al voorbij is. (En ik geloof met heel mijn hart, dat je dit soms ook niet tegen kan houden).
Of ik kijk naar wat er is geweest en zuig de mooie momenten die ik nu meemaak, en die nog gaan komen, helemaal op.
Want als het dan straks voorbij is, dan kan ik net als op het tegeltje staat zeggen: het zijn misschien geen rozen meer, maar wat zijn de paardebloemen mooi.
En…. ervoor zorgen dat ik hopelijk over iets minder dan veertig jaar (als ik ruim in de 80 mag worden) net als deze dame kan zeggen: Maar wat was het leuk!
