Vandaag was haar uitvaart.
Ze is een kleine drie weken jonger dan ik.
46 jaar.
Geen partner, geen kinderen, geen zelfstandig leven opgebouwd.
Bijna even oud en zo verschillend…..

Al jong bleek ze meervoudig gehandicapt, maar oh wat was ze geliefd en gewenst.
En wat is ze haar hele leven gekoesterd.
Een kleine lieve vlinder. Dat was ze en is ze misschien vandaag nog wel meer geworden.
Vanuit de veilige cocon die haar ouders en zusje, haar verzorgers en de mensen eromheen voor haar gecreëerd hebben, is ze hen nu vooruit gevlogen naar het licht.

Haar ouders hebben haar altijd thuis verzorgd. 46 jaar lang zorgen zoals je een baby, een klein kind verzorgt, met alle ongemakken die daarbij horen. Maar vooral met zoveel liefde dat het bijna ongrijpbaar is voor mij, terwijl ik het zo graag wil begrijpen.
En geloof me. Ik ken de liefde. Voel me geliefd en weet ook wat liefde ontvangen en liefde geven is. Maar….. deze week zag ik een diepere laag van de liefde. Letterlijk onuitputtelijk en onvoorwaardelijk. Geliefd worden simpelweg omdat je er bent.

Vandaag namen we afscheid en zag ik een zaal vol met verzorgenden, vrijwilligers, vrienden en ouders van kinderen met ook een meervoudige beperking.
Het onderlinge begrip, het met 1 blik elkaar begrijpen, het samen lachen om hele kleine, maar oh zo bijzondere dingen, maar vooral ook het samen huilen om dit grote verlies.
Het liet mij misschien wel opnieuw zien, hoe waardevol elk leven is. Ook als het in onze ogen geen ‘perfect’ leven is, als dat al bestaat..…

De waarde van ieder leven en zeker dat van deze bijzondere, prachtige kleine vlinder zit hem in de liefde die zij gaf, want daarin was ze niet beperkt. Juist niet. Ze gaf het onbeperkt.
Waardoor er ook onbeperkt van haar gehouden werd…..en voor altijd wordt.

Vandaag leerde ik nog meer wat echte liefde is.
Wat blij zijn met kleine dingen inhoudt.
Wat de waarde van gezond zijn is,
maar vooral dat je pas echt beperkt bent …..
als je de liefde niet kent.