Twintig was hij.
Als vrachtwagenchauffeur geboren.
Hij kon bij wijze van spreken al Scania zeggen voor hij kon lopen.
Klaar om op zondagmiddag te vertrekken voor een mooie rit naar het buitenland.
De droom van iedere jonge chauffeur.

Maar voor vertrek werd hij onwel.
Een hersenbloeding die hem, ondanks alle hulp, nog geen week later het leven kostte……
En iedereen bleef verslagen achter.
Grote robuuste kerels huilden om het verlies van dit oh zo mooie mens.
Ze beschreven hem als een doorzetter, een genieter, een optimist, een…… lieverd.
Stoere mannen…. Ze noemden hem lief.
En dat raakte me zo ontzettend diep in mijn hart.
Hij was lief.
Wat een compliment in een wereld waarin negatief zijn makkelijker is dan positief,
waarin opgeven meer voorkomt dan doorzetten.
Hij was een voorbeeld.

En toch namen we afscheid.
Met zijn vrachtauto van de zaak,
zijn eigen Scania en zijn vrienden en collega’s.
Het was stil….
Voor er een oorverdovend applaus klonk voor de jonge (st)rijder, die hen voor was gegaan.

We namen afscheid en zagen hem in gedachten nog 1 keer voor ons…
Achter het stuur van zijn vrachtauto.
De muziek aan.
Hij haalde ons in……
Op de linkerbaan.
En terwijl hij snelheid maakte en afstand schepte, maakten wij ruimte rechts.
We knipperden met onze lichten om aan te geven dat hij voor ons kon gaan rijden.
Als bedankje gingen zijn knipperlichten
nog 1 keer naar links en rechts.
Een korte groet.
En terwijl wij de afslag namen naar het leven, ging hij rechtdoor……
Op weg naar zijn laatste bestemming.
Het laatste stukje alleen.
Maar ik denk dat hij nog even in zijn achteruitkijkspiegel keek.
Glimlachte en dacht: Dank je wel.
En ….. Tot ziens.

En wij….. wij fluisterden…..
Dag LIEVE Marc.
Dag nachtrijder.